Het is de afgelopen anderhalve week volop aan het regenen in Zambia. En hier zijn we enorm blij mee. Een stuk later dan andere jaren. Normaal gesproken valt er in December de meeste regen. Helaas is er afgelopen December nauwelijks regen gevallen. Januari in vergelijking met het gemiddelde ook veel minder, maar Februari is tot nu toe heel erg nat en de dammen beginnen zich weer te vullen met water. Wat echt een verhoring van vele gebeden is! Om de loadshedding te stoppen moet er nog heel veel vallen, maar we bidden en hopen dat dit gaat gebeuren de rest van deze en de volgende 2 maanden.

Het regenseizoen is helaas ook het seizoen waarin de meeste criminaliteit voorkomt. Vanwege de harde regens op de golfplaten daken is er vaak minder te horen dat er inbrekers bezig zijn. Dit jaar vanwege het gebrek aan stroom en dus licht, is er ook minder visuele controle. Dit maakt dat inbrekers dit als een goed seizoen zien. De afgelopen maand is er een andere vorm van criminaliteit bijgekomen. Er vinden, verspreid door het land aanvallen op huizen en scholen plaats door middel van gas. Mensen worden buiten bewustzijn gebracht door gas in hun huis te spuiten en vervolgens kunnen de criminelen hun gang gaan. Deze aanvallen vinden helaas ook hier in Kabwe plaats. Dit maakt het een spannende tijd om hier te wonen, zeker als je toch al kwetsbaarder bent vanwege onze opvallende huidskleur, wat vaak geassocieerd word met ‘rijk’ Niet alleen voor ons overigens een spannende periode, maar ook voor de locals, waarvan de huizen soms een stuk minder beveiligd zijn. Samen met het feit dat er ook verspreid over het land rituele moorden plaatsvinden en de zware economie in Zambia op dit moment, is aanleiding voor spanningen en opstootjes/rellen.

Dat het regenseizoen ook voor ons persoonlijk ook direct zowel een zegen als een minder leuke kant heeft, word o.a. duidelijk in de vele insecten die ons huis lijken over te nemen.De kakkerlakken lijken soms in troepen tegelijk ons huis te invaseren. We zijn er ook achter waarom meelwormen, MEELwormen heten, deze waren stiekem in onze 25kilo zak gekropen en zich heerlijk aan het tegoed doen aan ons kostbare witte goed. Uiteraard is het regenseizoen ook het seizoen van de (malaria) muggen, maar dit is ons gelukkig tot op heden bespaard gebleven.

Wat ons niet bespaard is gebleven, is het vele vocht in huis, met als gevolg overal schimmel op de muren. Tijdens onze vakantie is er zodoende, door het minder ventileren ook schimmel in ons matras gekomen. Een luchtbed biedt voor nu oplossing, maar helaas zal er toch een ander matras moeten komen.Ook de termieten hebben zich een ingang gevonden in ons huis en bouwen overal waar ze de kans krijgen gauw een tunneltje, totdat wij hun en hun kunstwerken weer vernielen/vernietigen. 

Waarschijnlijk is de droger het droogste plekje van ons huis, zoals ook de muizen ontdekt hadden, want die waren daar ingetrokken.En vaak komen dingen tegelijk, waardoor ook onze broodbakmachine heeft besloten ermee op te houden.

Al met al zorgt het regenseizoen dus voor een variatie aan ongemak, maar gelukkig kunnen we (lees de kinderen) ook wel erg genieten van alle ritjes op de fiets door de modder. Hoe dieper de plas, hoe mooier natuurlijk. En genieten we erg van al het moois (en lekkers) wat door alle regens volop groeit en bloeit. 

Onze toekomst

Zoals de meeste van jullie weten, zijn wij in Oktober 2018 uitgezonden naar Zambia voor een periode van in eerste instantie 2 jaar. We zijn hier inmiddels dus ongeveer 1,5 jaar. We hebben de laatste tijd veel nagedacht en gebeden over onze toekomst na deze eerste periode. Dit heeft geresulteerd in de intentie om ons verblijf in Zambia te verlengen met nogmaals 2 jaar, tenminste tot aan de zomervakantie van 2022.

Na een periode van bezinning en gebed geloven wij dat God ons nog niet terug roept naar Nederland.  Momenteel is er binnen OM in Afrika veel focus is op het brengen van het evangelie en het maken van discipelen in de SAHEL regio (landen aan de zuidkant van de Sahara). We ervaren allebei dat onze gaven en talenten hier een belangrijke bijdrage aan kan leveren, door middel van training en opleiding, strategische planning en coördinatie van activiteiten.We verwachten dat onze rol hier de komende periode zelfs in zal groeien.

Daarnaast is er nog veel te doen in onze lokale bedieningen in Kabwe (hospice, school voor kansarme kinderen, zondagschool bij een lokale kerk en prison ministry).

Bezoek

We kijken terug op een aantal fijne weken! Rond de kerst hadden we enkele weken vrienden uit Nederland over de vloer. Het was erg fijn en bijzonder om ons dagelijks leven en ons werk met hun te delen.

Sportslink conferentie in Tanzania

Gerard is begin Januari een week in Tanzania geweest, voor een conferentie met sportleiders van het Afrikaanse continent. De conferentie was door hemzelf en Chris (International Director OM Sportslink) georganiseerd, er waren 17 deelnemers uit Burundi, Chad, Ghana, Marokko, Tanzania, Zambia, Zanzibar en Zuid Sudan.

Deelnemers kwamen zowel van binnen als buiten OM. Het doel van deze conferentie was om de visie en strategie die we als leiderschapsteam vorig jaar in Mosbach hebben vastgesteld verder toe te spitsen op het Afrikaanse continent en te starten met implementatie. Discipelen van Jezus, die zich volledig inzetten om nieuwe discipelen te maken, dat is de kern van onze visie. Sportevenementen worden georganiseerd om mensen kennis te laten maken met Jezus. Door middel van training, coaching en mentorschap (zowel op het sportveld als daar buiten) worden mensen die zich bekeerd hebben ondersteund om daadwerkelijke discipelen van Jezus te worden.

Later dit jaar zullen we vergelijkbare conferenties organiseren voor oa Europa en West- en Centraal Azie.

Meer informatie over deze conferentie is te vinden in dit artikel

Vakantie Namibië

De tweede helft van Januari hadden we vakantie en hebben we een fantastisch mooie rondreis gemaakt door met name Namibië. Het was heerlijk om even met ons gezin weg te zijn, zeker in zo’n mooi en bijzonder land als Namibië.

Afgelopen week was Gerard in Dar es Salaam, Tanzania, voor een conferentie met sportleiders van het Afrikaanse continent. De conferentie was door Gerard en Chris georganiseerd, er waren 17 deelnemers uit Burundi, Chad, Ghana, Marokko, Tanzania, Zambia, Zanzibar en Zuid Sudan. Deelnemers kwamen zowel van binnen als buiten OM.

Het doel van deze conferentie was om de visie en strategie die we als leiderschapsteam vorig jaar in Mosbach hebben vastgesteld verder toe te spitsen op het Afrikaanse continent en te starten met implementatie. Later dit jaar zullen we vergelijkbare conferenties organiseren voor oa Europa en West- en Centraal Azie.

De visie van Sportslink internationaal is dat we in 2025 willen werken op 500 sportvelden onder de minst bereikten. Dit zijn mensen die niet of nauwelijks van Jezus gehoord hebben en geen toegang hebben tot een kerk die hun over Hem kunnen vertellen. Wij mogen leven vanuit de rijke belofte dat wie in Jezus gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben. Hoe triest is het, dat er nog altijd ongeveer 3 miljard mensen op aarde zijn die dit niet kunnen geloven omdat ze geen toegang hebben tot deze blijde boodschap! Dit is de drijfveer voor onze sportleiders in Afrika, en wereldwijd.

De verhalen die de deelnemers delen over hun leven en bediening zijn indrukwekkend. Sommigen zijn hun leven niet zeker in het land waar ze wonen. Anderen hebben nauwelijks middelen om hun gezin te onderhouden. Een aantal van de deelnemers werken in zogeheten “Creative Access Nations”, landen waar het verboden is om over Christus te praten (en staan dus ook niet op de foto’s bij dit bericht). Maar boven dit alles uit zijn ze dankbaar voor wat God in hun leven doet en hoe mensen tot geloof komen op het sportveld of daarbuiten, dat ze een destructieve levensstijl opgeven en een voorbeeld worden in de gemeenschap.

Tijdens de conferentie hebben we veel gesproken over onze visie en gezamenlijk onderzocht hoe we dit voor Afrika kunnen toepassen. Onze focus ligt op de SAHEL regio, dit is een gebied net onder de Sahara en omvat ongeveer 9 landen. Christendom is vaak minder dan 3% aanwezig in deze landen en het overgrote deel van de bevolking is Moslim. Toegang krijgen tot deze landen is vaak een groot probleem, daarom is het belangrijk om te zorgen voor voldoende kwalificaties van de mensen, bijv. Internationaal erkende coaching licenties.

Discipelschap multiplicatie

Een van de belangrijkste aandachtspunten van onze sport beweging is multiplicatie van discipelen. Jezus’ opdracht aan zijn discipelen in Matt 28:19 is niet alleen om anderen te vertellen over Hem, maar om alles wat Hij verteld heeft “in acht te nemen”, oftewel gehoorzamen of navolgen. In Hem gaan geloven en bekeerd worden is de eerste stap. Zijn voorbeeld navolgen en toepassen in je leven is wat Hij van ons verlangt. Dit kun je alleen doen als je het juiste voorbeeld hebt. Zoals de discipelen van Jezus het ultieme voorbeeld hadden. Paulus schrijft aan Timotheus in 2 Tim 2:2 “En wat u van mij gehoord hebt” …”vertrouw dat toe aan anderen” … “die bekwaam zijn om ook anderen te onderwijzen”. We worden gevraagd om discipelen te zijn van Jezus en een voorbeeld voor anderen, die op hun beurt ook weer een voorbeeld kunnen zijn voor anderen. Als we investeren in levens van een paar mensen, die dat op hun beurt ook bij anderen doen, dan zal het Koninkrijk van God exponentieel uitbreiden! In Afrika is dit principe onderdeel van het DNA van onze sportleiders en we zijn dankbaar voor de groei die we daarin mogen zien.

Naast het formele programma hebben we uiteraard ook gezamenlijk gesport, samen push-ups gedaan als er weer eens iemand te laat is en samen God aanbeden – African style uiteraard!

Het afgelopen jaar hebben we behoorlijk wat situaties meegemaakt die enorm schrijnend zijn. En waar we graag zoveel meer zouden willen kunnen doen, maar er zulke beperkte mogelijkheden zijn.

Zoals de situatie van de jongen die Alice voor haar werk in het hospice tegenkwam.

D, is 19 jaar. Al een aantal jaar moet hij voor zichzelf zorgen om te (over)leven. Zijn vader zit in de gevangenis vanwege het misbruiken van D zijn zusje. Moeder is opnieuw getrouwd, maar helaas wil stiefvader niet dat moeder nog contact heeft met de kinderen uit haar vorig huwelijk.

Helaas heeft D vanwege de gezinssituatie waar hij uit komt, niet verder naar school kunnen gaan dan groep 3. Lezen en schrijven kan hij dan ook eigenlijk niet. Een baan zoeken om geld te verdienen is dan ook erg moeilijk. Zodoende is D begonnen als boer, om toch in zijn eten te kunnen voorzien.
Een zelfstandige jongen dus, die door hard te werken, toch voor zichzelf heeft leren zorgen.

Tot de dag van een paar maand geleden, waar hij helaas van de ossenkar is gevallen. Hierbij is hij zo ongelukkig terecht gekomen dat hij zijn nek heeft gebroken. D is vanaf zijn nek verlamd geworden. En buiten zijn hoofd gedeeltelijk bewegen, praten, ademen en eten en drinken,(waar hij bij het laatste bediend moet worden) kan D niks meer. 

Een opname in het ziekenhuis volgt. Na een aantal maand in het ziekenhuis word er besloten dat er niks meer gedaan kan worden voor D.

Zodoende komt D bij het hospice terecht met een verwijzing waarop staat: via hospice naar huis toe.

Naar huis toe….. hoe dan….een tillift, aangepaste rolstoel met de mond bestuurbaar, een spraakcomputer en al die andere hulpmiddelen, hebben we hier in Zambia immers helaas niet. 

De vooruitzichten zijn vanwege de beperkte mogelijkheden hier zo verschillend vergeleken met in het westen. 

Wat kunnen we dan nog betekenen voor D?

We kunnen het hem zo comfortabel mogelijk maken, doorligplekken proberen zoveel mogelijk te voorkomen, zijn gewrichten doorbewegen om vergroeiingen te voorkomen. De zusters hierin instrueren, voor een zo goed mogelijk effect. Daarnaast zijn hulpademhalingsspieren zo goed mogelijk getraind houden. Zodat, als er een infectie komt, wat namelijk onvermijdelijk is, hij hier niet te benauwd door word. 

Naar huis hier op aarde zal D waarschijnlijk niet meer gaan. Wel mogen we D vertellen en met hem delen over de echte Vader, dat Hij van D houd en ook nu, in zijn situatie er voor hem wil zijn en is. Wat echte liefde is, zoals Jezus ons heeft laten zien.

Ja, de mogelijkheden zijn zo enorm beperkt en dat blijft ontzettend moeilijk en oneerlijk om dat verschil te zien. Maar misschien is het belangrijkste wat we kunnen doen bidden, dat D toch naar huis mag, naar het Vaderhuis, waar er geen ziekte, pijn en verdriet meer zal zijn.

14 september, 5:20 – OM Base Kabwe

Over 25 minuten gaat de 21km van start, een half uur later de 10km en een half uur daarna de 5km. De 30 vrijwilligers die als route aanduider in het veld gaan staan druppelen langzaam binnen. 5.00 aanwezig was de afspraak. We hadden er eigenlijk 35 nodig, maar die konden we helaas niet krijgen. Daar bovenop blijken 5 van de 30 niet op te komen dagen. Een typische start van een evenement in Zambia zullen we maar zeggen, waar je als organisator dus wel enigszins flexibel en stressbestendig moet zijn.

14 september, 9:30 – OM Base Kabwe

De laatste hardloper (deelnemer 21 km) komt onder luid gejuich van de nog aanwezige toeschouwers en vrijwillers binnen! Nagenoeg alle andere 109 deelnemers waren voor 8.30 binnen en net op tijd om de kids run mee te maken met ongeveer 30 enthousiaste kids (waaronder de dames Van Asselt). Eigenlijk waren het 29 enthousiaste kids, en Roël – deze laatste was wat minder enthousiast maar heeft toch ook de 550m uitgelopen.

Terugkijkend was Run 4 The World Zambia een groot succes. De deelnemers waren erg enthousiast en over het algemeen verliep alles zoals gepland. Maar hoe draagt een hardloopevenement nu bij aan het verspreiden van het evangelie wereldwijd?

Binnen OM Sportslink noemen we een dergelijk evenement een “mobilisatie evenement”. Door het hardlopen brengen we mensen bij elkaar, in dit geval zelfs op het terrein van OM. Eventueel kan een dergelijk evenement gebruikt worden om fondsen te werven voor een bediening. Maar bovenal zorgt dit voor een ideale kans om ons geloof te delen, maar ook om mede-gelovigen te prikkelen (mobiliseren) met de vraag wat God op hun hart gelegd heeft om het evangelie te verspreiden. We zijn allemaal zendeling op de plek waar God ons gesteld heeft, maar hoe vervul je die rol? Wat laat je achter voor de komende generatie? Deze laatste vraag hebben we na een korte bijbelse overdenking de deelnemers mee gegeven naar huis. Daarnaast hebben we aan iedereen kunnen delen waar we als OM (of eigenlijk als Christenen) voor staan, en hebben we voor alle deelnemers kunnen bidden voorafgaand aan de race. Wij zijn de zaaiers, de getuigen. Het overtuigen is nu aan de Heilige Geest.

Vanwege vergaderingen met het internationale Sportslink team was Gerard afgelopen week in Duitsland. Een mooie gelegenheid om ook even in Nunspeet langs te gaan. Vanmorgen had hij de kans om iets over ons wonen en werken in Zambia te vertellen in de Opstandingskerk, onze thuisgemeente.

Blij en dankbaar zijn we voor deze kans en de betrokkenheid van de gemeente! Zie hieronder de opname van deze bijeenkomst na de kerkdienst.

Brian is een gezonde, vrolijke jongen van 10 jaar in juni 2018. Totdat hij plotseling na een paar dagen niet lekker geweest te zijn, door zijn benen zakt en niet meer kan staan.

Meteen word hij naar de dichtstbijzijnde kliniek gebracht voor onderzoek, maar met een panadol (pijnstiller) word Brian weer naar huis gestuurd.
Moeder Janet kan niet geloven dat dit de oplossing zal zijn en neemt haar zoon mee naar een andere kliniek. Ook hier hebben ze geen idee wat de klachten van haar zoon kunnen verklaren, maar ze sturen haar door naar het overheidsziekenhuis in Kabwe.
Met veel hoop hierop gevestigd, word Brian hier opgenomen, maar helaas word ook hier geen verklaring gevonden voor zijn verlamming.
En zodoende dat Brian na enige tijd weer thuis is, bij zijn moeder, broertjes en grootouders die naast hen wonen.

Niet alleen het feit dat Brian niet meer kan lopen is veranderd, maar ook dat veel vrienden en andere familieleden hen links laten liggen. Onder het mom van; ‘er zal vast een reden zijn dat hen dit overkomt’.
Ook school is geen mogelijkheid meer voor Brian, want ondanks dat moeder Janet hem overal naar toe draagt op haar rug, is elke dag 5 kilometer heen en weer terug logistiek niet mogelijk. 

Zonder dromen meer voor haar zoon, legt ze alles in Gods handen neer. Hij is de enige die hen kan helpen.
Na verloop van tijd komt de zus van Brian in aanraking met Paul en Anette Hollander, een Nederlands echtpaar dat de Mission discipleship training bij OM in Kabwe volgt. Op een keer komen zij zodoende ook te weten over Brian. En de hulp van Alice en Delia (Duitse kinderverpleegkundige ) word ingeschakeld om te kijken wat de mogelijkheden zijn voor Brian.
Al gauw is het duidelijk dat het eerst belangrijk is dat er een diagnose gesteld word en zo komt het dat we met Brian op pad gaan om een röntgenfoto van zijn onderrug te laten maken. Vanuit haar beroep weet Alice namelijk, na onderzoek van Brian, dat de enige verklaring voor de klachten van Brian daar gelegen moet zijn.
Zoals alles hier in Zambia veel tijd kost, is dat ook nu het geval, maar dit keer word er dan toch echt goed onderzoek gedaan. En niet zoals, zo vaak gebeurd, de gezondheid van een kind als minder erg gevonden word. Uiteindelijk komt er uit dat Brian tbc in zijn wervelkolom heeft. Helaas heeft hij inmiddels door de ziekte en het niet adequaat ervan behandelen, ook al ernstige vergroeiingen van zijn gewrichten.

Volgens de arts in Zambia is behandeling niet nodig, maar gelukkig zijn de lijntjes met Nederland kort en word naast fysiotherapie, toch een behandeling met medicatie gestart om uitbreiding van de tbc, met alle gevolgen van dien tegen te gaan.

Gisteren mochten we Brian nog extra verblijden en verrassen. We hebben hem een rolstoel mogen brengen. Wat een ontroerend moment, toen moeder Janet haar zoon weer mobiel zag. Dat Brian weer zelf naar zijn opa en oma kan, of zelf een eindje van huis af.

Wat een dankbaar moment om de getuigenis van moeder Janet te mogen horen. Toen ze alles in Zijn handen had gelegd, toen nam Hij hen in Zijn handen.

Willen jullie meebidden voor verder herstel van Brian en dat er ook een oplossing gevonden mag worden, zodat deze prachtige jongen ook weer naar school kan gaan.

Na een aantal maanden in een derde wereld land te wonen, komen onvermijdelijk de dingen die je mist vanuit Nederland naar boven. Soms zijn dit kleine dingen, zoals even een rondje rennen als het donker is. Of even naar dorp gauw een boodschapje doen of bepaalde luxe dingen. Maar soms zijn dit ook grotere dingen, zoals het missen van familie/ vrienden en bepaalde gebeurtenissen.

Maar goed, dit even terzijde en terug naar ons leven hier.

Voor Alice haar werk in Sables is ze gisteren op huisbezoek geweest bij Agnes. Van te voren worden op de lokale markt eten gekocht, een zak maïsmeel van 10kg, wat groentes, olie, gefrituurde megarupsen (vol proteïnen) en houtskool voor het te bezoeken gezin.

Agnes wijst ons vervolgens de weg naar haar huis en verteld dat ze hier met haar moeder, oma en 5 broers woont.
Aangekomen bij haar huis is het meteen duidelijk waarom Agnes op Sables – school voor meest kansarme kinderen- zit. Haar huis is gebouwd van bakstenen die alleen in de zon gebakken zijn, cement is er niet gebruikt, maar alleen wat gedroogde modder. De scheuren zijn dan ook aan alle kanten zichtbaar in de muren.

We worden heel hartelijk welkom geheten door een zichtbaar doodzieke vrouw. Deze vrouw blijkt de moeder van Agnes te zijn. Haar man heeft haar verlaten voor een andere vrouw, na haar wel besmet te hebben met HIV, naar alle waarschijnlijkheid opgelopen bij deze andere vrouw.
Gelukkig weet ik dat medicijnen gratis ter beschikking zijn, dus waarom is deze vrouw dan toch zo ziek vraag ik me af?
Al gauw kom ik erachter dat het probleem zit in het feit dat deze medicatie alleen met eten genomen mag worden. Maar geld voor eten is er helaas niet, omdat zowel moeder als oma vanwege hun fysieke gesteldheid niet in staat zijn om te werken.
Na korte tijd komt een zeer oude dame moeizaam aangelopen, op de vraag hoe oud ze is, antwoord ze humorvol met een lach 180 jaar. Dit blijkt bambuja (oma) te zijn.

Tijdens ons bezoek, laat Agnes ons haar huis zien, we komen van de ‘woonkamer’ naar een volgende kamer, waar we helemaal niks zien behalve 1 klamboe die er hangt. Agnes verteld dat dit de slaapkamer van de 5 jongens is. Ik kan me niet indenken hoe het is om hier op de harde grond te moeten liggen in de nacht om te slapen. In deze tijd van het jaar koelt het ook nog regelmatig af tot 8-10 graden en vanwege de scheuren in de muren en geen enkele vorm van isolatie, denk ik niet dat het binnen veel warmer zal zijn.

De volgende ruimte waar we komen blijkt het kamertje te zijn waar oma, moeder en Agnes slapen. Een enkele deken op de grond wat wellicht dient als matras. En alle bezittingen die ze hebben opgeslagen in deze kamer. Ook hier weer de scheuren in de muren.

Als we weer terug zijn bij moeder en oma kom ik erachter dat de huur voor dit huis alsnog 50 kwacha is, een kleine 4 euro, maar voor mijn gevoel is het schandalig om voor de toestand waarin dit huis verkeerd geld te vragen. De dakplaten van het plafond overlappen elkaar niet, waardoor er een enorme gleuf tussen zit en het in het regenseizoen een overstroming in huis is.
Enige voordeel van regenseizoen is wel dat ze gratis water ter beschikking hebben word mij verteld. Want ook water moet hier gekocht worden en met geluk hebben ze water om te koken en te drinken. Maar water om te wassen is er niet, want als er al geld over is, dan is eten noodzakelijk.
Ontzettend dankbaar zijn ze dan ook met het eten wat we meegebracht hebben, waardoor ze de komende week in elk geval 1 keer per dag een klein beetje maispap kunnen eten.

En ik.. ik besef me vooral weer dat ik ondanks alles wat ik mis in Nederland, ik juist vanwege dit soort verhalen hier ben. Dat ik mag meehelpen om een aantal van deze kinderen een beter toekomstperspectief te bieden, door ze te helpen revalideren van diverse klachten, wat anders een grotere invaliditeit zou kunnen geven.

En ten aanzien van al mijn bovenstaande gevoelens aan het begin van dit verhaal, tuurlijk mis ik onze vrienden en familie, maar wat zijn wij, ook hier, nog ontzettend rijk en gezegend vergeleken met al deze andere, minstens net zulke waardevolle mensen. Dan douche ik me nog maar een keer onder een koude douche en trek ik nog maar een extra trui aan als het binnen 13 graden is en steken we de kaarsjes aan, als voor de zoveelste keer de elektriciteit uit valt.

“Hoe ziet een normale week van jullie er nu uit?”, is een vraag die ons nog wel eens gesteld wordt. Een leuke vraag om in een blog te behandelen!
Uiteraard is geen enkele week hetzelfde, maar toch proberen we wel enigszins een vaste structuur te handhaven. Zie ook het schema hieronder.

Ochtendroutines

Net als de meeste Zambianen staan ook wij vroeg op! Gerard gaat er vaak om 5.30 uit en Alice volgt redelijk snel daarna. We starten allebei met onze stille tijd. Het allerbelangrijkste voor ons, is onze relatie met God. Het is daarom goed om daar mee te starten. Rond 7.00 zijn ook de kinderen wakker en gaan we ontbijten. Dit is een van de zegeningen hier, dat we dit bijna iedere dag met het hele gezin doen.  Dankzij de broodbakmachine (als gevolg van de dramatische kwaliteit van het brood hier in de supermarkt) ontbijten we de meeste dagen met vers brood! 

Zondag

Op zondag gaan we vervolgens naar de kerk. Eens per 2 weken gaan we naar Grace Church, dit is een internationale kerk waar veel mensen van de zendelingen community heen gaan. Voor de kinderen is er een kinderprogramma. Volgens Roël is dit de “lolly kerk”, omdat aan het einde van het programma de kinderen een lolly krijgen.

De andere week zijn we inmiddels betrokken bij een lokale kerk in Makalulu, een van de armste wijken in Kabwe. Samen met de familie Van Vuuren verzorgen we hier het kinderprogramma. Vaak zijn hier 50-70 kinderen. Inmiddels volgen we hetzelfde programma als in onze eigen kerk in Nunspeet, wat bestaat uit zingen, een verhaal, knutselen en spelletjes.

In de middag hebben we inmiddels (net gestart) eens per 2 weken “cell group” samen met 2 andere gezinnen. De insteek hiervan is om samen de bijbel te bestuderen, maar ook om elkaar te bemoedigen, samen te bidden en er gewoon voor elkaar te zijn.
’s Avonds proberen we vaak nog een kerkdienst vanuit Nederland terug te luisteren, om zo ook op de hoogte te blijven van wat er in onze thuisgemeente gebeurd

(Pre-)School

Iedere ochtend staat voor Alice en de meiden in het teken van school. Vanwege de kleine klas is het streven om voor 12 uur klaar te zijn met de lessen. Vaak lukt dit, maar soms (met name voor Faya) is het wel lastig om zich er toe te zetten om school te doen en moet er na de lunch verder gegaan worden. Ook bijbelles is onderdeel van het schoolprogramma. Juf Alice is een lieve juf, maar ook wel een beetje streng

Roël gaat op maandag, dinsdag en donderdag in de ochtend naar de pre-school. Dit is een zeecontainer die bij OM staat welke is omgebouwd tot peuterspeelzaal/kleuterklas. Gemiddeld zijn er zo’n 8 kinderen in de leeftijden 2-5 jaar.

Dagprogramma Gerard

De maandag start met de weekstart/devotions bij OM om 8.00 uur. Hier komen de meeste OM’ers die werkzaam zijn in Kabwe naar toe om gezamenlijk de week te starten. De maandagochtend werkt Gerard dan ook veelal vanaf de basis, net als donderdagochtend. Omdat veel collega’s van Gerard verspreid over Zambia (en zelfs over de hele wereld) werken kan hij vanaf veel plekken werken. Regelmatig werkt hij ook vanuit huis, of heeft hij diverse afspraken in Kabwe.

Voor de volledigheid hieronder nogmaals het filmpje waarin hij uitlegt wat zijn verantwoordelijkheden zijn:

Een groot project wat hij daarnaast momenteel organiseert, is Run 4 The World, zowel Internationaal als in Zambia. Het doel van dit project is om hardlopend een positieve impact op de wereld te hebben door middel van bewustwording creëren , fundraising, gebed, etc. Klik op het logo voor de website

Verder is hij vanuit de kerk betrokken bij evangelisatie en bemoediging in de gevangenis (zie blog) op donderdag.

Dinsdagochtend probeert hij tijd te reserveren om te studeren: Bemba (lokale taal), spiritueel leiderschap en bijbelse onderwerpen waar hij in dagelijk werk tegen aan loopt. Woensdagochtend heeft Gerard tijd samen met “mini-me” Roël; samen fietsen, of even naar dorp. Daarnaast spreekt hij wekelijks af met een lokale, jonge vader die zich geroepen voelt om de zending in te gaan, maar ook met deze roeping worstelt.

Dagprogramma Alice, Maji, Faya

Naast school met de meiden iedere ochtend gaat Alice iedere maandagmiddag naar Sables (school/weeshuis) om daar als fysio- en manueel therapeut te werken. Onze buurvrouw geeft hier deze middag ook kookles, een les die onze dames ook maar al te graag volgen!
Daarnaast heeft Alice door de week verspreid diverse patienten vanuit de (zendelingen) gemeenschap. 

Op dinsdagmiddag is “activity-group” wat georganiseerd wordt door diverse moeders van zendeling gezinnen. Het doel hiervan is om op een leuke manier een praktische aanvulling te geven op school. De activiteiten zijn zeer uiteenlopend: gymles, ontdekken hoe te handelen bij brand, koekjes bakken, leren over continenten/landen/provincies/plaatsen/etc, leren wat drijft en wat niet drijft, en alles wat de moeders maar kunnen verzinnen.

Op woensdagmiddag heeft Alice bijbelstudie met een groepje andere dames. En op dinsdagavond en donderdagochtend zijn er sportuurtjes ingepland. Inmiddels heeft Maji basketbal les op donderdagmiddag. Erg leuk, maar ook nog wel lastig, vooral ook omdat de meeste kinderen wat ouder zijn en al best lang op basketbal zitten. Vrijdagochtend staat voor de kinderen “play-group” gepland, gewoon een ochtendje lekker spelen met de kinderen onder elkaar. Hier gaat ook Roël mee naar toe.

Avonden en zaterdag

De avonden zijn vaak rustig. Ieder avond is het tussen 18.00 en 19.00 donker. Het is voor ons niet veilig om in het donker lopend over straat te gaan. ’s Avonds hardlopen zit er dus bijvoorbeeld niet in. Daarnaast is er eigenlijk ’s avonds ook niks te doen. We proberen twee keer in de week samen bijbelstudie te doen. Inmiddels is de “buurt-braai” (barbecue met onze buurvrouw en soms met anderen) ook wel bijna een wekelijks terugkerende activiteit. Hierbij is overigens gezelligheid, samenzijn, de sfeer van een barbecue belangrijker dan het wegwerken van grote hoeveelheden vlees.

Zaterdagen zijn de dagen waarop we liefst zo weinig mogelijk plannen. Vaak moeten we wel even naar de supermarkt en proberen we te fietsen of hard te lopen, maar verder doen we het liefste zo weinig mogelijk deze dag.

Malawi behoort tot de 10 armste landen van de wereld. Nederland behoort tot de 15 rijkste landen van de wereld  en is ongeveer 50 keer zo rijk (gebaseerd op cijfers over het BNP per inwoner). Zelfs in vergelijking met Zambia zien we de verschillen als we door de dorpjes heen rijden. Waar in Zambia veel huizen nog platen op het dak hebben, zien we hier vooral grasdaken. Ook het aantal stenen gebouwen is een stuk minder en zien we veel meer huizen, winkels e.d. van leem.

Het voornaamste doel van onze trip was gebed en evangelisatie onder de Yao bevolkingsgroep. Deze stam bestaat uit ongeveer 2 miljoen mensen.  Bijna de volledige stam woont in de regio ten zuiden/westen van Lake Malawi. Dit is ook het gebied waar wij in 7 dagen ongeveer 550km door heen fietsen. De Yao’s bestaan voor 99% uit moslims. Veel mensen kunnen niet lezen of schrijven, ze proberen vooral door handel in hun levensonderhoud te voorzien. Vrouwen zijn niet van waarde in hun cultuur. Het principe van familie kennen ze eigenlijk niet, mannen hebben vaak kinderen bij meerdere vrouwen.

Voor ons vrij schokkend om te horen was de traditie van “initiation”, de overgang van kind naar volwassenheid. Jongens en meisjes in de leeftijd van 9-13 jaar worden (gescheiden van elkaar) voor enkele weken meegenomen buiten het dorp. De jongens worden voorbereid op het man-zijn. Een belangrijk onderdeel hiervan is het recht op seksuele vrijheid. Vaak is besnijdenis ook een onderdeel van het ritueel. Vanwege slechte hygienische omstandigheden komt het voor dat jongens tijdens deze periode overlijden. Ze worden ter plekke begraven, de ouders worden pas geïnformeerd bij terugkomst. Ook de meisjes worden voorbereid op een leven van seksuele onderdanigheid, dit dus helaas al vanaf zeer jonge leeftijd. Door het hebben van seks worden ze volwassen. Vanzelfsprekend is HIV/AIDS een groot probleem onder deze bevolkingsgroep.

Het was een erg intensieve, maar bijzondere tocht. Intensief vanwege de gemiddeld 80km per dag die we fietsten, het dagelijks opzetten en afbreken van onze tent, de continue confrontatie met de armoede, het gebrek aan privacy vaak bij het lunchen of kamperen in een dorp (met name voor de kinderen) en de algemene zorg voor de kinderen bij wie een dergelijke trip ook niet in de koude kleren gaat zitten. Extra intensief was het omdat we allebei een deel van de trip ernstig last hadden van maag- en darmklachten (tot overgeven aan toe) vanwege een voedselvergiftiging. Hierdoor werden we erbij stilgezet dat we onze trots aan de kant moesten zetten en dat het niet onze eigen kracht is waardoor we dit kunnen doen, maar God’s kracht in ons.

Bijzonder is de natuur van Malawi (de foto’s spreken voor zich!). Bijzonder waren de ontmoetingen met de vele (school)kinderen, de blijde gezichten terwijl ze naar de weg renden om de mzungu’s (witte mensen) te begroeten, de verhalen die we mochten vertellen en de liedjes die we samen zongen. Bijzonder om een audiobijbel bij de hoofdmeester van een islamitische school achter te laten in de hoop en het vertrouwen dat hij er ook iets mee gaat doen. Bijzonder waren ook de gesprekken met moslim mannen, hun openheid en interesse om te horen over Jezus’ liefde voor ons, en de kans om voor ze te bidden. Bijzonder om je eigen geloof te delen met vrouwen vanuit zo’n andere achtergrond en met zo’n ander leven om hun hierdoor te bemoedigen. Ze te mogen vertellen dat ze van net zoveel waarde zijn als de mannen in God Zijn ogen, allemaal geschapen naar Zijn evenbeeld. Bijzonder was het ook om andere zendelingen te mogen bemoedigen die, vaak erg afgelegen, veel goed werk doen op lokale schaal.

En nu? De Ride 2 Transform Malawi 2019 is klaar. Fietsen en tent zijn ingepakt en we zijn weer vertrokken. Maar de herinneringen aan de gebeurtenissen en de mensen uit onze ontmoetingen die blijven. Zo ook het gebed voor hen, hun familie en hun gemeenschap. Wij hebben een week lang mogen zaaien. Nu is het aan U, Heer. Voorzie in alles wat nodig is om de gezaaide woorden en herinneringen te laten groeien en vrucht te laten dragen. Dat zij mogen inzien dat ze in duisternis leven. Dat hun levensstijl niet leidt naar verlossing, maar naar het oordeel van de zonde. Geef dat, via onze aanwezigheid, zij iets van Uw liefde hebben mogen ervaren. Openbaar Uzelf aan hen Heer en leidt hen in het licht. Want u ben de Weg, de Waarheid en Leven, Heer Jezus.  Geef hen Vrede. In Jezus’ naam, Amen.

1 2 3 ►