Ongeveer 2 maand geleden publiceerden we onze laatste update op onze website. Hierin schreven we over een fantastische vakantie en keken we vooruit over een periode van meerdere jaren. Inmiddels is de wereld (en ook Zambia) flink veranderd. COVID-19 uiteraard, maar hier in Zambia hebben we ook te maken gehad met rellen en voedselschaarste. Daarnaast heeft een groot deel van het land nog altijd te maken met dagelijkse periodes zonder stroom van 10 uur per dag.

Veel dingen die we in de wereld als vanzelfsprekend ervaren, blijken niet zo vanzelfsprekend meer te zijn. Zaken die we denken te kunnen controleren, blijken oncontroleerbaar. Zoals we verder in deze nieuwsbrief beschrijven, hebben ook wij hier direct mee te maken. We mogen echter leven met de zekerheid van een God die liefde is en liefde doet. Er is veel dat wij ook niet begrijpen.Ook wij hebben veel vragen als we al het lijden om ons heen zien. Maar God’s liefde is zeker!

Niemand begreep ruim 2000 jaar geleden in eerste instantie, dat juist het lijden en sterven van Jezus Christus redding zou brengen aan zovelen die in Hem zouden gaan geloven. Maar God wist dit wel, en daarom gebeurde het ook zo. Het lijden en sterven van Jezus bleek echter niet het einde. Hij overwon de dood en 3 dagen later stond Hij op uit het graf.

De wereld lijdt nu ook. Met COVID-19 misschien bij iedereen in de gedachten, maar ook armoede, hongersnood, onderdrukking, oorlog, huiselijk geweld, kindermisbruik, etc zijn helaas nog aan de orde van de dag. God belooft ons een nieuwe aarde, een Koninkrijk van licht, zonder pijn, zonder ziekte, zonder verdriet voor een ieder die in Hem gelooft. Zover is het nu nog niet, maar wij geloven dat we ook nu in deze wereld een verschil kunnen en moeten maken. Wij geloven dat ook de liefde van Jezus besmettelijk is. Deze liefde, in tegenstelling tot COVID-19, geeft geen pijn, dood en verdriet. Deze liefde geeft hoop en vreugde in dit leven, dwars door de gebrokenheid van deze wereld heen. Deze liefde geeft een toekomstperspectief van eeuwig leven. Deze liefde is wat de wereld juist nu nodig heeft!

Laten we met “social distancing” zoveel mogelijk de verspreiding van COVID-19 proberen te beperken. Maar laten we vooral ook door middel van aandacht voor elkaar, onzelfzuchtigheid en door te getuigen van wat Jezus in ons leven doet Zijn liefde juist wel verspreiden! 

ILM Thailand

Het is al weer even geleden, maar van 14-18 Februari was de internationale leiderschapsconferentie (ILM) van OM in Thailand. Gerard was hier aanwezig namens Sportslink. Strategisch leiderschap is een belangrijk onderdeel van iedere organisatie, zo ook van OM. Voor Sportslink vervuld Gerard hier een belangrijke rol in.

Het thema van deze conferentie was ‘Together by the spirit’ (nav Efeziërs 2). Naast aanbidding, bijbelstudie, seminars en veel ontmoetingen met de diverse leiders van OM was deze conferentie toegespitst op 4 principes: (1) Disciple Radically (radicaal discipelschap), (2) Sow Broadly (breed zaaien), (3) Engage deeply (diepe interactie) en (4) Mobilise boldy (mobiliseer zonder angst). Als aanwezigen werden we uitgedaagd en geïnspireerd om deze principes toe te passen in onze bedieningen wereldwijd, maar zeker ook in ons dagelijks leven. Het evangelie brengen en discipelen maken onder hen die nog nooit of nauwelijks van Jezus gehoord hebben is de missie van OM.

Voor Sportslink waren het zeer nuttige dagen. We hebben veel inspiratie op gedaan over hoe we sport wereldwijd nog beter in kunnen zetten ten behoeve van deze missie. Door de diverse contacten met leiders, fundraisers, mobilisers (mensen die anderen mobiliseren om mee te helpen aan deze missie) en trainers wereldwijd hebben we een aantal zaken meteen in gang kunnen zetten. 

Lichtpuntjes

Overal in de wereld, zeker ook hier in Zambia, zien we veel ellende om ons heen. Het is soms heel verleidelijk om hier door ontmoedigd te raken. Dankbaar en blij zij we dan ook voor de verschillende lichtpuntjes die we om ons heen, en in ons werk mogen zien. We willen er graag 2 noemen van de afgelopen periode.

D.

Eind vorig jaar hebben wij jullie verteld over D, een 19-jarige jongen die totaal verlamd is geraakt door een complete dwarslaesie. Hoe bijzonder is het om te kunnen vertellen dat er gewoon vooruitgang te zien is, want menselijkerwijs is dit niet te verklaren. Alle eer aan God, we weten dat er door veel van jullie gebeden is voor D, wat fijn!!

Heel geleidelijk aan begint D. Wat meer functie in zijn beide armen te krijgen. We zijn dankbaar voor elk klein beetje herstel. En bovenal is het prachtig om te zien dat D. Langzaam aan meer praatjes begint te krijgen en een lach op zijn gezicht!

De afgelopen maanden heeft er veel tijd gezeten in het trainen van een aantal verpleegsters in het hospice, zodat zij de fysiotherapeutische handelingen voor een deel kunnen overnemen als Alice niet aanwezig is.

Kans op een toekomst voor kansarme kinderen

Iedere 2 weken op zondag leiden wij, met het hele gezin, de zondagschool van de ‘Jesus is alive ministry’ kerk. Meestal zijn er zo’n 40-70 kinderen uit een van de armste wijken van Kabwe. Voor velen van hen is dit de enige ‘school’ waar ze naar toe kunnen.

Het bieden van een kans op een toekomst aan kansarme kinderen, door middel van educatie is onderdeel van de missie van deze kerk.

Mede dankzij de hulp van supporters hebben we enkele weken geleden veel kinderen (meer dan 80 in totaal!!) schoolspullen kunnen geven. Daarnaast worden in totaal 23 kinderen gesponsord, zodat ze naar school kunnen, wat anders voor hen niet mogelijk zou zijn geweest

COVID-19 en Zambia

Hoe gaat het nu in Zambia?

Dit is een vraag die we de afgelopen weken vaak gehoord hebben. Net als in de rest van de wereld begint ook hier corona zijn intrede te doen. Inmiddels (8 april) zijn er 39 bevestigde gevallen en aan de hand hiervan zijn er bepaalde maatregelen genomen. Social distancing word aanbevolen. De scholen zijn gesloten, samenkomsten met meer dan 50 personen zijn verboden, kerkdiensten zijn beperkt tot 1 uursdiensten, restaurants mogen alleen maar afhaaldiensten leveren, barren zijn gesloten. En het belang van frequent handen wassen word ook hier uitgelegd.

We houden ons hart vast, of dit wel gaat lukken om hiermee corona zoveel mogelijk weg te houden. Want lukt social distancing wel, als je elke dag afhankelijk bent van wat je verdiend, of je dus wel geld hebt om eten te kopen of met honger naar bed moet.

We houden ons hart vast, voor die vele mensen die in de grote, overbevolkte sloppenwijken van Kabwe wonen. Die toch al geen toegang hebben tot schoon water in hun huis.
We houden ons hart vast, voor de vele kwetsbare, maar net zulke waardevolle mensen hier met HIV/aids, tuberculose, ondervoeding en diabetes. En de toch al slechte gezondheidszorg.

En ja, we zitten hier vast, we weten dat wat er ook gaat gebeuren, we nagenoeg geen mogelijkheid hebben om naar Nederland te reizen. Maar voor alsnog voelen we ons hier veilig, aangezien we ons enigszins kunnen opsluiten door veel gebruik te maken van onze tuin (voor groente en fruit), boodschappen en contact te minimaliseren. En vaak onze handen kunnen wassen.

Maar bovenal houden we dus ons hart vast voor de locals, die naast corona al zoveel te verduren hebben.

Een ander groot zorgenpunt is namelijk de economie van Zambia. In het afgelopen jaar zijn prijzen voor boodschappen, electriciteit, benzine, en dergelijke al met 20-30% gestegen. Daarnaast is de Kwacha (Zambiaanse munt) het afgelopen jaar met ruim 40% in waarde gedaald (van 14 kwacha/euro vorig jaar april naar 20 kwacha/euro nu). Met name de afgelopen maand was de waarde daling enorm. Omdat er veel geïmporteerd wordt, is de verwachting dat prijzen verder zullen stijgen. Voor ons vervelend, maar voor veel mensen van de lokale bevolking kan dit dramatische gevolgen hebben.

Bidden jullie mee, juist voor hen?

Onze persoonlijke situatie

Inmiddels heeft OM Zambia vanaf 31 maart een “lockdown” ingesteld voor alle OM’ers die werkzaam zijn in Zambia. Dit houdt in dat ook wij geacht worden om sociale contacten zoveel mogelijk te vermijden en alleen het huis te verlaten voor het hoogst noodzakelijke. Eigenlijk alle werkzaamheden zijn tijdelijk stopgezet en de OM basis is afgesloten voor iedereen, met uitzondering van bewoners. Tevens worden OM’ers die normaal ergens anders wonen, maar een risicogroep vormen ten aanzien van COVID-19 op de basis gehuisvest.

Wij zijn gezegend met de situatie dat we in een compound wonen samen met een aantal andere gezinnen. We hebben onderling afgesproken dat we als compound “in quarantaine” gaan. Dit houdt in dat we elkaar gewoon kunnen zien en de kinderen met elkaar kunnen spelen, terwijl we het contact met anderen vermijden.

Dankbaar zijn we dat ook de juf van de pre-school in ons compound woont en Roël dus alsnog naar de “kleine pre-school” (zoals hij het zelf noemt) kan. Daarnaast geeft zij Maji en Faya Engelse les wat dus ook gewoon door kan gaan. Uiteraard blijft ook de normale homeschooling, met juf “Mama” gewoon door gaan.

Ook onze werkzaamheden staan op een lager pitje omdat we nergens heen kunnen. Het internationale werk van Gerard kan wel doorgang vinden, maar ook daar is het door de hele situatie in de wereld een stuk rustiger. OM Zambia heeft een crisis team aangesteld om alles rondom COVID-19 te behandelen. Alice adviseert dit team vanuit medisch oogpunt.

Door de ingestelde lockdown van OM hebben we ook onze werkers naar huis moeten sturen. Dit betekend dus meer werk in- en rondom het huis (en wederom het besef dat alles hier meer tijd kost dan we in NL gewend zijn…). Daarnaast proberen we ook deze tijd van relatieve rust te genieten van onze tijd met elkaar en met God.

Verlof

Onze planning is om van 7 mei t/m 22 juli in Nederland te zijn. Tickets hebben we enkele maanden geleden al geboekt. Op het moment zijn er echter zeer beperkt vluchten vanuit Zambia omdat nagenoeg alle luchtvaartmaatschappijen hun vluchten hebben opgeschort tot nader orde. 

Het belangrijkste van ons verlof is om familie, vrienden en bekenden te ontmoeten, de kinderen de kans geven om weer even op school te zijn en fondsen te werven voor onze komende periode. Als de huidige maatregelen in Nederland verlengd worden tot in onze verlofperiode is dit nagenoeg onmogelijk. 

We houden er dus rekening mee dat ons verlof wordt uitgesteld. Zodra we nieuws hebben laten we dit uiteraard weten.

Het is de afgelopen anderhalve week volop aan het regenen in Zambia. En hier zijn we enorm blij mee. Een stuk later dan andere jaren. Normaal gesproken valt er in December de meeste regen. Helaas is er afgelopen December nauwelijks regen gevallen. Januari in vergelijking met het gemiddelde ook veel minder, maar Februari is tot nu toe heel erg nat en de dammen beginnen zich weer te vullen met water. Wat echt een verhoring van vele gebeden is! Om de loadshedding te stoppen moet er nog heel veel vallen, maar we bidden en hopen dat dit gaat gebeuren de rest van deze en de volgende 2 maanden.

Het regenseizoen is helaas ook het seizoen waarin de meeste criminaliteit voorkomt. Vanwege de harde regens op de golfplaten daken is er vaak minder te horen dat er inbrekers bezig zijn. Dit jaar vanwege het gebrek aan stroom en dus licht, is er ook minder visuele controle. Dit maakt dat inbrekers dit als een goed seizoen zien. De afgelopen maand is er een andere vorm van criminaliteit bijgekomen. Er vinden, verspreid door het land aanvallen op huizen en scholen plaats door middel van gas. Mensen worden buiten bewustzijn gebracht door gas in hun huis te spuiten en vervolgens kunnen de criminelen hun gang gaan. Deze aanvallen vinden helaas ook hier in Kabwe plaats. Dit maakt het een spannende tijd om hier te wonen, zeker als je toch al kwetsbaarder bent vanwege onze opvallende huidskleur, wat vaak geassocieerd word met ‘rijk’ Niet alleen voor ons overigens een spannende periode, maar ook voor de locals, waarvan de huizen soms een stuk minder beveiligd zijn. Samen met het feit dat er ook verspreid over het land rituele moorden plaatsvinden en de zware economie in Zambia op dit moment, is aanleiding voor spanningen en opstootjes/rellen.

Dat het regenseizoen ook voor ons persoonlijk ook direct zowel een zegen als een minder leuke kant heeft, word o.a. duidelijk in de vele insecten die ons huis lijken over te nemen.De kakkerlakken lijken soms in troepen tegelijk ons huis te invaseren. We zijn er ook achter waarom meelwormen, MEELwormen heten, deze waren stiekem in onze 25kilo zak gekropen en zich heerlijk aan het tegoed doen aan ons kostbare witte goed. Uiteraard is het regenseizoen ook het seizoen van de (malaria) muggen, maar dit is ons gelukkig tot op heden bespaard gebleven.

Wat ons niet bespaard is gebleven, is het vele vocht in huis, met als gevolg overal schimmel op de muren. Tijdens onze vakantie is er zodoende, door het minder ventileren ook schimmel in ons matras gekomen. Een luchtbed biedt voor nu oplossing, maar helaas zal er toch een ander matras moeten komen.Ook de termieten hebben zich een ingang gevonden in ons huis en bouwen overal waar ze de kans krijgen gauw een tunneltje, totdat wij hun en hun kunstwerken weer vernielen/vernietigen. 

Waarschijnlijk is de droger het droogste plekje van ons huis, zoals ook de muizen ontdekt hadden, want die waren daar ingetrokken.En vaak komen dingen tegelijk, waardoor ook onze broodbakmachine heeft besloten ermee op te houden.

Al met al zorgt het regenseizoen dus voor een variatie aan ongemak, maar gelukkig kunnen we (lees de kinderen) ook wel erg genieten van alle ritjes op de fiets door de modder. Hoe dieper de plas, hoe mooier natuurlijk. En genieten we erg van al het moois (en lekkers) wat door alle regens volop groeit en bloeit. 

Onze toekomst

Zoals de meeste van jullie weten, zijn wij in Oktober 2018 uitgezonden naar Zambia voor een periode van in eerste instantie 2 jaar. We zijn hier inmiddels dus ongeveer 1,5 jaar. We hebben de laatste tijd veel nagedacht en gebeden over onze toekomst na deze eerste periode. Dit heeft geresulteerd in de intentie om ons verblijf in Zambia te verlengen met nogmaals 2 jaar, tenminste tot aan de zomervakantie van 2022.

Na een periode van bezinning en gebed geloven wij dat God ons nog niet terug roept naar Nederland.  Momenteel is er binnen OM in Afrika veel focus is op het brengen van het evangelie en het maken van discipelen in de SAHEL regio (landen aan de zuidkant van de Sahara). We ervaren allebei dat onze gaven en talenten hier een belangrijke bijdrage aan kan leveren, door middel van training en opleiding, strategische planning en coördinatie van activiteiten.We verwachten dat onze rol hier de komende periode zelfs in zal groeien.

Daarnaast is er nog veel te doen in onze lokale bedieningen in Kabwe (hospice, school voor kansarme kinderen, zondagschool bij een lokale kerk en prison ministry).

Bezoek

We kijken terug op een aantal fijne weken! Rond de kerst hadden we enkele weken vrienden uit Nederland over de vloer. Het was erg fijn en bijzonder om ons dagelijks leven en ons werk met hun te delen.

Sportslink conferentie in Tanzania

Gerard is begin Januari een week in Tanzania geweest, voor een conferentie met sportleiders van het Afrikaanse continent. De conferentie was door hemzelf en Chris (International Director OM Sportslink) georganiseerd, er waren 17 deelnemers uit Burundi, Chad, Ghana, Marokko, Tanzania, Zambia, Zanzibar en Zuid Sudan.

Deelnemers kwamen zowel van binnen als buiten OM. Het doel van deze conferentie was om de visie en strategie die we als leiderschapsteam vorig jaar in Mosbach hebben vastgesteld verder toe te spitsen op het Afrikaanse continent en te starten met implementatie. Discipelen van Jezus, die zich volledig inzetten om nieuwe discipelen te maken, dat is de kern van onze visie. Sportevenementen worden georganiseerd om mensen kennis te laten maken met Jezus. Door middel van training, coaching en mentorschap (zowel op het sportveld als daar buiten) worden mensen die zich bekeerd hebben ondersteund om daadwerkelijke discipelen van Jezus te worden.

Later dit jaar zullen we vergelijkbare conferenties organiseren voor oa Europa en West- en Centraal Azie.

Meer informatie over deze conferentie is te vinden in dit artikel

Vakantie Namibië

De tweede helft van Januari hadden we vakantie en hebben we een fantastisch mooie rondreis gemaakt door met name Namibië. Het was heerlijk om even met ons gezin weg te zijn, zeker in zo’n mooi en bijzonder land als Namibië.

Afgelopen week was Gerard in Dar es Salaam, Tanzania, voor een conferentie met sportleiders van het Afrikaanse continent. De conferentie was door Gerard en Chris georganiseerd, er waren 17 deelnemers uit Burundi, Chad, Ghana, Marokko, Tanzania, Zambia, Zanzibar en Zuid Sudan. Deelnemers kwamen zowel van binnen als buiten OM.

Het doel van deze conferentie was om de visie en strategie die we als leiderschapsteam vorig jaar in Mosbach hebben vastgesteld verder toe te spitsen op het Afrikaanse continent en te starten met implementatie. Later dit jaar zullen we vergelijkbare conferenties organiseren voor oa Europa en West- en Centraal Azie.

De visie van Sportslink internationaal is dat we in 2025 willen werken op 500 sportvelden onder de minst bereikten. Dit zijn mensen die niet of nauwelijks van Jezus gehoord hebben en geen toegang hebben tot een kerk die hun over Hem kunnen vertellen. Wij mogen leven vanuit de rijke belofte dat wie in Jezus gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben. Hoe triest is het, dat er nog altijd ongeveer 3 miljard mensen op aarde zijn die dit niet kunnen geloven omdat ze geen toegang hebben tot deze blijde boodschap! Dit is de drijfveer voor onze sportleiders in Afrika, en wereldwijd.

De verhalen die de deelnemers delen over hun leven en bediening zijn indrukwekkend. Sommigen zijn hun leven niet zeker in het land waar ze wonen. Anderen hebben nauwelijks middelen om hun gezin te onderhouden. Een aantal van de deelnemers werken in zogeheten “Creative Access Nations”, landen waar het verboden is om over Christus te praten (en staan dus ook niet op de foto’s bij dit bericht). Maar boven dit alles uit zijn ze dankbaar voor wat God in hun leven doet en hoe mensen tot geloof komen op het sportveld of daarbuiten, dat ze een destructieve levensstijl opgeven en een voorbeeld worden in de gemeenschap.

Tijdens de conferentie hebben we veel gesproken over onze visie en gezamenlijk onderzocht hoe we dit voor Afrika kunnen toepassen. Onze focus ligt op de SAHEL regio, dit is een gebied net onder de Sahara en omvat ongeveer 9 landen. Christendom is vaak minder dan 3% aanwezig in deze landen en het overgrote deel van de bevolking is Moslim. Toegang krijgen tot deze landen is vaak een groot probleem, daarom is het belangrijk om te zorgen voor voldoende kwalificaties van de mensen, bijv. Internationaal erkende coaching licenties.

Discipelschap multiplicatie

Een van de belangrijkste aandachtspunten van onze sport beweging is multiplicatie van discipelen. Jezus’ opdracht aan zijn discipelen in Matt 28:19 is niet alleen om anderen te vertellen over Hem, maar om alles wat Hij verteld heeft “in acht te nemen”, oftewel gehoorzamen of navolgen. In Hem gaan geloven en bekeerd worden is de eerste stap. Zijn voorbeeld navolgen en toepassen in je leven is wat Hij van ons verlangt. Dit kun je alleen doen als je het juiste voorbeeld hebt. Zoals de discipelen van Jezus het ultieme voorbeeld hadden. Paulus schrijft aan Timotheus in 2 Tim 2:2 “En wat u van mij gehoord hebt” …”vertrouw dat toe aan anderen” … “die bekwaam zijn om ook anderen te onderwijzen”. We worden gevraagd om discipelen te zijn van Jezus en een voorbeeld voor anderen, die op hun beurt ook weer een voorbeeld kunnen zijn voor anderen. Als we investeren in levens van een paar mensen, die dat op hun beurt ook bij anderen doen, dan zal het Koninkrijk van God exponentieel uitbreiden! In Afrika is dit principe onderdeel van het DNA van onze sportleiders en we zijn dankbaar voor de groei die we daarin mogen zien.

Naast het formele programma hebben we uiteraard ook gezamenlijk gesport, samen push-ups gedaan als er weer eens iemand te laat is en samen God aanbeden – African style uiteraard!

Het afgelopen jaar hebben we behoorlijk wat situaties meegemaakt die enorm schrijnend zijn. En waar we graag zoveel meer zouden willen kunnen doen, maar er zulke beperkte mogelijkheden zijn.

Zoals de situatie van de jongen die Alice voor haar werk in het hospice tegenkwam.

D, is 19 jaar. Al een aantal jaar moet hij voor zichzelf zorgen om te (over)leven. Zijn vader zit in de gevangenis vanwege het misbruiken van D zijn zusje. Moeder is opnieuw getrouwd, maar helaas wil stiefvader niet dat moeder nog contact heeft met de kinderen uit haar vorig huwelijk.

Helaas heeft D vanwege de gezinssituatie waar hij uit komt, niet verder naar school kunnen gaan dan groep 3. Lezen en schrijven kan hij dan ook eigenlijk niet. Een baan zoeken om geld te verdienen is dan ook erg moeilijk. Zodoende is D begonnen als boer, om toch in zijn eten te kunnen voorzien.
Een zelfstandige jongen dus, die door hard te werken, toch voor zichzelf heeft leren zorgen.

Tot de dag van een paar maand geleden, waar hij helaas van de ossenkar is gevallen. Hierbij is hij zo ongelukkig terecht gekomen dat hij zijn nek heeft gebroken. D is vanaf zijn nek verlamd geworden. En buiten zijn hoofd gedeeltelijk bewegen, praten, ademen en eten en drinken,(waar hij bij het laatste bediend moet worden) kan D niks meer. 

Een opname in het ziekenhuis volgt. Na een aantal maand in het ziekenhuis word er besloten dat er niks meer gedaan kan worden voor D.

Zodoende komt D bij het hospice terecht met een verwijzing waarop staat: via hospice naar huis toe.

Naar huis toe….. hoe dan….een tillift, aangepaste rolstoel met de mond bestuurbaar, een spraakcomputer en al die andere hulpmiddelen, hebben we hier in Zambia immers helaas niet. 

De vooruitzichten zijn vanwege de beperkte mogelijkheden hier zo verschillend vergeleken met in het westen. 

Wat kunnen we dan nog betekenen voor D?

We kunnen het hem zo comfortabel mogelijk maken, doorligplekken proberen zoveel mogelijk te voorkomen, zijn gewrichten doorbewegen om vergroeiingen te voorkomen. De zusters hierin instrueren, voor een zo goed mogelijk effect. Daarnaast zijn hulpademhalingsspieren zo goed mogelijk getraind houden. Zodat, als er een infectie komt, wat namelijk onvermijdelijk is, hij hier niet te benauwd door word. 

Naar huis hier op aarde zal D waarschijnlijk niet meer gaan. Wel mogen we D vertellen en met hem delen over de echte Vader, dat Hij van D houd en ook nu, in zijn situatie er voor hem wil zijn en is. Wat echte liefde is, zoals Jezus ons heeft laten zien.

Ja, de mogelijkheden zijn zo enorm beperkt en dat blijft ontzettend moeilijk en oneerlijk om dat verschil te zien. Maar misschien is het belangrijkste wat we kunnen doen bidden, dat D toch naar huis mag, naar het Vaderhuis, waar er geen ziekte, pijn en verdriet meer zal zijn.

14 september, 5:20 – OM Base Kabwe

Over 25 minuten gaat de 21km van start, een half uur later de 10km en een half uur daarna de 5km. De 30 vrijwilligers die als route aanduider in het veld gaan staan druppelen langzaam binnen. 5.00 aanwezig was de afspraak. We hadden er eigenlijk 35 nodig, maar die konden we helaas niet krijgen. Daar bovenop blijken 5 van de 30 niet op te komen dagen. Een typische start van een evenement in Zambia zullen we maar zeggen, waar je als organisator dus wel enigszins flexibel en stressbestendig moet zijn.

14 september, 9:30 – OM Base Kabwe

De laatste hardloper (deelnemer 21 km) komt onder luid gejuich van de nog aanwezige toeschouwers en vrijwillers binnen! Nagenoeg alle andere 109 deelnemers waren voor 8.30 binnen en net op tijd om de kids run mee te maken met ongeveer 30 enthousiaste kids (waaronder de dames Van Asselt). Eigenlijk waren het 29 enthousiaste kids, en Roël – deze laatste was wat minder enthousiast maar heeft toch ook de 550m uitgelopen.

Terugkijkend was Run 4 The World Zambia een groot succes. De deelnemers waren erg enthousiast en over het algemeen verliep alles zoals gepland. Maar hoe draagt een hardloopevenement nu bij aan het verspreiden van het evangelie wereldwijd?

Binnen OM Sportslink noemen we een dergelijk evenement een “mobilisatie evenement”. Door het hardlopen brengen we mensen bij elkaar, in dit geval zelfs op het terrein van OM. Eventueel kan een dergelijk evenement gebruikt worden om fondsen te werven voor een bediening. Maar bovenal zorgt dit voor een ideale kans om ons geloof te delen, maar ook om mede-gelovigen te prikkelen (mobiliseren) met de vraag wat God op hun hart gelegd heeft om het evangelie te verspreiden. We zijn allemaal zendeling op de plek waar God ons gesteld heeft, maar hoe vervul je die rol? Wat laat je achter voor de komende generatie? Deze laatste vraag hebben we na een korte bijbelse overdenking de deelnemers mee gegeven naar huis. Daarnaast hebben we aan iedereen kunnen delen waar we als OM (of eigenlijk als Christenen) voor staan, en hebben we voor alle deelnemers kunnen bidden voorafgaand aan de race. Wij zijn de zaaiers, de getuigen. Het overtuigen is nu aan de Heilige Geest.

Vanwege vergaderingen met het internationale Sportslink team was Gerard afgelopen week in Duitsland. Een mooie gelegenheid om ook even in Nunspeet langs te gaan. Vanmorgen had hij de kans om iets over ons wonen en werken in Zambia te vertellen in de Opstandingskerk, onze thuisgemeente.

Blij en dankbaar zijn we voor deze kans en de betrokkenheid van de gemeente! Zie hieronder de opname van deze bijeenkomst na de kerkdienst.

Brian is een gezonde, vrolijke jongen van 10 jaar in juni 2018. Totdat hij plotseling na een paar dagen niet lekker geweest te zijn, door zijn benen zakt en niet meer kan staan.

Meteen word hij naar de dichtstbijzijnde kliniek gebracht voor onderzoek, maar met een panadol (pijnstiller) word Brian weer naar huis gestuurd.
Moeder Janet kan niet geloven dat dit de oplossing zal zijn en neemt haar zoon mee naar een andere kliniek. Ook hier hebben ze geen idee wat de klachten van haar zoon kunnen verklaren, maar ze sturen haar door naar het overheidsziekenhuis in Kabwe.
Met veel hoop hierop gevestigd, word Brian hier opgenomen, maar helaas word ook hier geen verklaring gevonden voor zijn verlamming.
En zodoende dat Brian na enige tijd weer thuis is, bij zijn moeder, broertjes en grootouders die naast hen wonen.

Niet alleen het feit dat Brian niet meer kan lopen is veranderd, maar ook dat veel vrienden en andere familieleden hen links laten liggen. Onder het mom van; ‘er zal vast een reden zijn dat hen dit overkomt’.
Ook school is geen mogelijkheid meer voor Brian, want ondanks dat moeder Janet hem overal naar toe draagt op haar rug, is elke dag 5 kilometer heen en weer terug logistiek niet mogelijk. 

Zonder dromen meer voor haar zoon, legt ze alles in Gods handen neer. Hij is de enige die hen kan helpen.
Na verloop van tijd komt de zus van Brian in aanraking met Paul en Anette Hollander, een Nederlands echtpaar dat de Mission discipleship training bij OM in Kabwe volgt. Op een keer komen zij zodoende ook te weten over Brian. En de hulp van Alice en Delia (Duitse kinderverpleegkundige ) word ingeschakeld om te kijken wat de mogelijkheden zijn voor Brian.
Al gauw is het duidelijk dat het eerst belangrijk is dat er een diagnose gesteld word en zo komt het dat we met Brian op pad gaan om een röntgenfoto van zijn onderrug te laten maken. Vanuit haar beroep weet Alice namelijk, na onderzoek van Brian, dat de enige verklaring voor de klachten van Brian daar gelegen moet zijn.
Zoals alles hier in Zambia veel tijd kost, is dat ook nu het geval, maar dit keer word er dan toch echt goed onderzoek gedaan. En niet zoals, zo vaak gebeurd, de gezondheid van een kind als minder erg gevonden word. Uiteindelijk komt er uit dat Brian tbc in zijn wervelkolom heeft. Helaas heeft hij inmiddels door de ziekte en het niet adequaat ervan behandelen, ook al ernstige vergroeiingen van zijn gewrichten.

Volgens de arts in Zambia is behandeling niet nodig, maar gelukkig zijn de lijntjes met Nederland kort en word naast fysiotherapie, toch een behandeling met medicatie gestart om uitbreiding van de tbc, met alle gevolgen van dien tegen te gaan.

Gisteren mochten we Brian nog extra verblijden en verrassen. We hebben hem een rolstoel mogen brengen. Wat een ontroerend moment, toen moeder Janet haar zoon weer mobiel zag. Dat Brian weer zelf naar zijn opa en oma kan, of zelf een eindje van huis af.

Wat een dankbaar moment om de getuigenis van moeder Janet te mogen horen. Toen ze alles in Zijn handen had gelegd, toen nam Hij hen in Zijn handen.

Willen jullie meebidden voor verder herstel van Brian en dat er ook een oplossing gevonden mag worden, zodat deze prachtige jongen ook weer naar school kan gaan.

Na een aantal maanden in een derde wereld land te wonen, komen onvermijdelijk de dingen die je mist vanuit Nederland naar boven. Soms zijn dit kleine dingen, zoals even een rondje rennen als het donker is. Of even naar dorp gauw een boodschapje doen of bepaalde luxe dingen. Maar soms zijn dit ook grotere dingen, zoals het missen van familie/ vrienden en bepaalde gebeurtenissen.

Maar goed, dit even terzijde en terug naar ons leven hier.

Voor Alice haar werk in Sables is ze gisteren op huisbezoek geweest bij Agnes. Van te voren worden op de lokale markt eten gekocht, een zak maïsmeel van 10kg, wat groentes, olie, gefrituurde megarupsen (vol proteïnen) en houtskool voor het te bezoeken gezin.

Agnes wijst ons vervolgens de weg naar haar huis en verteld dat ze hier met haar moeder, oma en 5 broers woont.
Aangekomen bij haar huis is het meteen duidelijk waarom Agnes op Sables – school voor meest kansarme kinderen- zit. Haar huis is gebouwd van bakstenen die alleen in de zon gebakken zijn, cement is er niet gebruikt, maar alleen wat gedroogde modder. De scheuren zijn dan ook aan alle kanten zichtbaar in de muren.

We worden heel hartelijk welkom geheten door een zichtbaar doodzieke vrouw. Deze vrouw blijkt de moeder van Agnes te zijn. Haar man heeft haar verlaten voor een andere vrouw, na haar wel besmet te hebben met HIV, naar alle waarschijnlijkheid opgelopen bij deze andere vrouw.
Gelukkig weet ik dat medicijnen gratis ter beschikking zijn, dus waarom is deze vrouw dan toch zo ziek vraag ik me af?
Al gauw kom ik erachter dat het probleem zit in het feit dat deze medicatie alleen met eten genomen mag worden. Maar geld voor eten is er helaas niet, omdat zowel moeder als oma vanwege hun fysieke gesteldheid niet in staat zijn om te werken.
Na korte tijd komt een zeer oude dame moeizaam aangelopen, op de vraag hoe oud ze is, antwoord ze humorvol met een lach 180 jaar. Dit blijkt bambuja (oma) te zijn.

Tijdens ons bezoek, laat Agnes ons haar huis zien, we komen van de ‘woonkamer’ naar een volgende kamer, waar we helemaal niks zien behalve 1 klamboe die er hangt. Agnes verteld dat dit de slaapkamer van de 5 jongens is. Ik kan me niet indenken hoe het is om hier op de harde grond te moeten liggen in de nacht om te slapen. In deze tijd van het jaar koelt het ook nog regelmatig af tot 8-10 graden en vanwege de scheuren in de muren en geen enkele vorm van isolatie, denk ik niet dat het binnen veel warmer zal zijn.

De volgende ruimte waar we komen blijkt het kamertje te zijn waar oma, moeder en Agnes slapen. Een enkele deken op de grond wat wellicht dient als matras. En alle bezittingen die ze hebben opgeslagen in deze kamer. Ook hier weer de scheuren in de muren.

Als we weer terug zijn bij moeder en oma kom ik erachter dat de huur voor dit huis alsnog 50 kwacha is, een kleine 4 euro, maar voor mijn gevoel is het schandalig om voor de toestand waarin dit huis verkeerd geld te vragen. De dakplaten van het plafond overlappen elkaar niet, waardoor er een enorme gleuf tussen zit en het in het regenseizoen een overstroming in huis is.
Enige voordeel van regenseizoen is wel dat ze gratis water ter beschikking hebben word mij verteld. Want ook water moet hier gekocht worden en met geluk hebben ze water om te koken en te drinken. Maar water om te wassen is er niet, want als er al geld over is, dan is eten noodzakelijk.
Ontzettend dankbaar zijn ze dan ook met het eten wat we meegebracht hebben, waardoor ze de komende week in elk geval 1 keer per dag een klein beetje maispap kunnen eten.

En ik.. ik besef me vooral weer dat ik ondanks alles wat ik mis in Nederland, ik juist vanwege dit soort verhalen hier ben. Dat ik mag meehelpen om een aantal van deze kinderen een beter toekomstperspectief te bieden, door ze te helpen revalideren van diverse klachten, wat anders een grotere invaliditeit zou kunnen geven.

En ten aanzien van al mijn bovenstaande gevoelens aan het begin van dit verhaal, tuurlijk mis ik onze vrienden en familie, maar wat zijn wij, ook hier, nog ontzettend rijk en gezegend vergeleken met al deze andere, minstens net zulke waardevolle mensen. Dan douche ik me nog maar een keer onder een koude douche en trek ik nog maar een extra trui aan als het binnen 13 graden is en steken we de kaarsjes aan, als voor de zoveelste keer de elektriciteit uit valt.

“Hoe ziet een normale week van jullie er nu uit?”, is een vraag die ons nog wel eens gesteld wordt. Een leuke vraag om in een blog te behandelen!
Uiteraard is geen enkele week hetzelfde, maar toch proberen we wel enigszins een vaste structuur te handhaven. Zie ook het schema hieronder.

Ochtendroutines

Net als de meeste Zambianen staan ook wij vroeg op! Gerard gaat er vaak om 5.30 uit en Alice volgt redelijk snel daarna. We starten allebei met onze stille tijd. Het allerbelangrijkste voor ons, is onze relatie met God. Het is daarom goed om daar mee te starten. Rond 7.00 zijn ook de kinderen wakker en gaan we ontbijten. Dit is een van de zegeningen hier, dat we dit bijna iedere dag met het hele gezin doen.  Dankzij de broodbakmachine (als gevolg van de dramatische kwaliteit van het brood hier in de supermarkt) ontbijten we de meeste dagen met vers brood! 

Zondag

Op zondag gaan we vervolgens naar de kerk. Eens per 2 weken gaan we naar Grace Church, dit is een internationale kerk waar veel mensen van de zendelingen community heen gaan. Voor de kinderen is er een kinderprogramma. Volgens Roël is dit de “lolly kerk”, omdat aan het einde van het programma de kinderen een lolly krijgen.

De andere week zijn we inmiddels betrokken bij een lokale kerk in Makalulu, een van de armste wijken in Kabwe. Samen met de familie Van Vuuren verzorgen we hier het kinderprogramma. Vaak zijn hier 50-70 kinderen. Inmiddels volgen we hetzelfde programma als in onze eigen kerk in Nunspeet, wat bestaat uit zingen, een verhaal, knutselen en spelletjes.

In de middag hebben we inmiddels (net gestart) eens per 2 weken “cell group” samen met 2 andere gezinnen. De insteek hiervan is om samen de bijbel te bestuderen, maar ook om elkaar te bemoedigen, samen te bidden en er gewoon voor elkaar te zijn.
’s Avonds proberen we vaak nog een kerkdienst vanuit Nederland terug te luisteren, om zo ook op de hoogte te blijven van wat er in onze thuisgemeente gebeurd

(Pre-)School

Iedere ochtend staat voor Alice en de meiden in het teken van school. Vanwege de kleine klas is het streven om voor 12 uur klaar te zijn met de lessen. Vaak lukt dit, maar soms (met name voor Faya) is het wel lastig om zich er toe te zetten om school te doen en moet er na de lunch verder gegaan worden. Ook bijbelles is onderdeel van het schoolprogramma. Juf Alice is een lieve juf, maar ook wel een beetje streng

Roël gaat op maandag, dinsdag en donderdag in de ochtend naar de pre-school. Dit is een zeecontainer die bij OM staat welke is omgebouwd tot peuterspeelzaal/kleuterklas. Gemiddeld zijn er zo’n 8 kinderen in de leeftijden 2-5 jaar.

Dagprogramma Gerard

De maandag start met de weekstart/devotions bij OM om 8.00 uur. Hier komen de meeste OM’ers die werkzaam zijn in Kabwe naar toe om gezamenlijk de week te starten. De maandagochtend werkt Gerard dan ook veelal vanaf de basis, net als donderdagochtend. Omdat veel collega’s van Gerard verspreid over Zambia (en zelfs over de hele wereld) werken kan hij vanaf veel plekken werken. Regelmatig werkt hij ook vanuit huis, of heeft hij diverse afspraken in Kabwe.

Voor de volledigheid hieronder nogmaals het filmpje waarin hij uitlegt wat zijn verantwoordelijkheden zijn:

Een groot project wat hij daarnaast momenteel organiseert, is Run 4 The World, zowel Internationaal als in Zambia. Het doel van dit project is om hardlopend een positieve impact op de wereld te hebben door middel van bewustwording creëren , fundraising, gebed, etc. Klik op het logo voor de website

Verder is hij vanuit de kerk betrokken bij evangelisatie en bemoediging in de gevangenis (zie blog) op donderdag.

Dinsdagochtend probeert hij tijd te reserveren om te studeren: Bemba (lokale taal), spiritueel leiderschap en bijbelse onderwerpen waar hij in dagelijk werk tegen aan loopt. Woensdagochtend heeft Gerard tijd samen met “mini-me” Roël; samen fietsen, of even naar dorp. Daarnaast spreekt hij wekelijks af met een lokale, jonge vader die zich geroepen voelt om de zending in te gaan, maar ook met deze roeping worstelt.

Dagprogramma Alice, Maji, Faya

Naast school met de meiden iedere ochtend gaat Alice iedere maandagmiddag naar Sables (school/weeshuis) om daar als fysio- en manueel therapeut te werken. Onze buurvrouw geeft hier deze middag ook kookles, een les die onze dames ook maar al te graag volgen!
Daarnaast heeft Alice door de week verspreid diverse patienten vanuit de (zendelingen) gemeenschap. 

Op dinsdagmiddag is “activity-group” wat georganiseerd wordt door diverse moeders van zendeling gezinnen. Het doel hiervan is om op een leuke manier een praktische aanvulling te geven op school. De activiteiten zijn zeer uiteenlopend: gymles, ontdekken hoe te handelen bij brand, koekjes bakken, leren over continenten/landen/provincies/plaatsen/etc, leren wat drijft en wat niet drijft, en alles wat de moeders maar kunnen verzinnen.

Op woensdagmiddag heeft Alice bijbelstudie met een groepje andere dames. En op dinsdagavond en donderdagochtend zijn er sportuurtjes ingepland. Inmiddels heeft Maji basketbal les op donderdagmiddag. Erg leuk, maar ook nog wel lastig, vooral ook omdat de meeste kinderen wat ouder zijn en al best lang op basketbal zitten. Vrijdagochtend staat voor de kinderen “play-group” gepland, gewoon een ochtendje lekker spelen met de kinderen onder elkaar. Hier gaat ook Roël mee naar toe.

Avonden en zaterdag

De avonden zijn vaak rustig. Ieder avond is het tussen 18.00 en 19.00 donker. Het is voor ons niet veilig om in het donker lopend over straat te gaan. ’s Avonds hardlopen zit er dus bijvoorbeeld niet in. Daarnaast is er eigenlijk ’s avonds ook niks te doen. We proberen twee keer in de week samen bijbelstudie te doen. Inmiddels is de “buurt-braai” (barbecue met onze buurvrouw en soms met anderen) ook wel bijna een wekelijks terugkerende activiteit. Hierbij is overigens gezelligheid, samenzijn, de sfeer van een barbecue belangrijker dan het wegwerken van grote hoeveelheden vlees.

Zaterdagen zijn de dagen waarop we liefst zo weinig mogelijk plannen. Vaak moeten we wel even naar de supermarkt en proberen we te fietsen of hard te lopen, maar verder doen we het liefste zo weinig mogelijk deze dag.