Het afgelopen jaar hebben we behoorlijk wat situaties meegemaakt die enorm schrijnend zijn. En waar we graag zoveel meer zouden willen kunnen doen, maar er zulke beperkte mogelijkheden zijn.

Zoals de situatie van de jongen die Alice voor haar werk in het hospice tegenkwam.

D, is 19 jaar. Al een aantal jaar moet hij voor zichzelf zorgen om te (over)leven. Zijn vader zit in de gevangenis vanwege het misbruiken van D zijn zusje. Moeder is opnieuw getrouwd, maar helaas wil stiefvader niet dat moeder nog contact heeft met de kinderen uit haar vorig huwelijk.

Helaas heeft D vanwege de gezinssituatie waar hij uit komt, niet verder naar school kunnen gaan dan groep 3. Lezen en schrijven kan hij dan ook eigenlijk niet. Een baan zoeken om geld te verdienen is dan ook erg moeilijk. Zodoende is D begonnen als boer, om toch in zijn eten te kunnen voorzien.
Een zelfstandige jongen dus, die door hard te werken, toch voor zichzelf heeft leren zorgen.

Tot de dag van een paar maand geleden, waar hij helaas van de ossenkar is gevallen. Hierbij is hij zo ongelukkig terecht gekomen dat hij zijn nek heeft gebroken. D is vanaf zijn nek verlamd geworden. En buiten zijn hoofd gedeeltelijk bewegen, praten, ademen en eten en drinken,(waar hij bij het laatste bediend moet worden) kan D niks meer. 

Een opname in het ziekenhuis volgt. Na een aantal maand in het ziekenhuis word er besloten dat er niks meer gedaan kan worden voor D.

Zodoende komt D bij het hospice terecht met een verwijzing waarop staat: via hospice naar huis toe.

Naar huis toe….. hoe dan….een tillift, aangepaste rolstoel met de mond bestuurbaar, een spraakcomputer en al die andere hulpmiddelen, hebben we hier in Zambia immers helaas niet. 

De vooruitzichten zijn vanwege de beperkte mogelijkheden hier zo verschillend vergeleken met in het westen. 

Wat kunnen we dan nog betekenen voor D?

We kunnen het hem zo comfortabel mogelijk maken, doorligplekken proberen zoveel mogelijk te voorkomen, zijn gewrichten doorbewegen om vergroeiingen te voorkomen. De zusters hierin instrueren, voor een zo goed mogelijk effect. Daarnaast zijn hulpademhalingsspieren zo goed mogelijk getraind houden. Zodat, als er een infectie komt, wat namelijk onvermijdelijk is, hij hier niet te benauwd door word. 

Naar huis hier op aarde zal D waarschijnlijk niet meer gaan. Wel mogen we D vertellen en met hem delen over de echte Vader, dat Hij van D houd en ook nu, in zijn situatie er voor hem wil zijn en is. Wat echte liefde is, zoals Jezus ons heeft laten zien.

Ja, de mogelijkheden zijn zo enorm beperkt en dat blijft ontzettend moeilijk en oneerlijk om dat verschil te zien. Maar misschien is het belangrijkste wat we kunnen doen bidden, dat D toch naar huis mag, naar het Vaderhuis, waar er geen ziekte, pijn en verdriet meer zal zijn.