Na een aantal maanden in een derde wereld land te wonen, komen onvermijdelijk de dingen die je mist vanuit Nederland naar boven. Soms zijn dit kleine dingen, zoals even een rondje rennen als het donker is. Of even naar dorp gauw een boodschapje doen of bepaalde luxe dingen. Maar soms zijn dit ook grotere dingen, zoals het missen van familie/ vrienden en bepaalde gebeurtenissen.

Maar goed, dit even terzijde en terug naar ons leven hier.

Voor Alice haar werk in Sables is ze gisteren op huisbezoek geweest bij Agnes. Van te voren worden op de lokale markt eten gekocht, een zak maïsmeel van 10kg, wat groentes, olie, gefrituurde megarupsen (vol proteïnen) en houtskool voor het te bezoeken gezin.

We worden heel hartelijk welkom geheten door een zichtbaar doodzieke vrouw. Deze vrouw blijkt de moeder van Agnes te zijn. Haar man heeft haar verlaten voor een andere vrouw, na haar wel besmet te hebben met HIV, naar alle waarschijnlijkheid opgelopen bij deze andere vrouw.
Gelukkig weet ik dat medicijnen gratis ter beschikking zijn, dus waarom is deze vrouw dan toch zo ziek vraag ik me af?
Al gauw kom ik erachter dat het probleem zit in het feit dat deze medicatie alleen met eten genomen mag worden. Maar geld voor eten is er helaas niet, omdat zowel moeder als oma vanwege hun fysieke gesteldheid niet in staat zijn om te werken.
Na korte tijd komt een zeer oude dame moeizaam aangelopen, op de vraag hoe oud ze is, antwoord ze humorvol met een lach 180 jaar. Dit blijkt bambuja (oma) te zijn.

Tijdens ons bezoek, laat Agnes ons haar huis zien, we komen van de ‘woonkamer’ naar een volgende kamer, waar we helemaal niks zien behalve 1 klamboe die er hangt. Agnes verteld dat dit de slaapkamer van de 5 jongens is. Ik kan me niet indenken hoe het is om hier op de harde grond te moeten liggen in de nacht om te slapen. In deze tijd van het jaar koelt het ook nog regelmatig af tot 8-10 graden en vanwege de scheuren in de muren en geen enkele vorm van isolatie, denk ik niet dat het binnen veel warmer zal zijn.

De volgende ruimte waar we komen blijkt het kamertje te zijn waar oma, moeder en Agnes slapen. Een enkele deken op de grond wat wellicht dient als matras. En alle bezittingen die ze hebben opgeslagen in deze kamer. Ook hier weer de scheuren in de muren.

Als we weer terug zijn bij moeder en oma kom ik erachter dat de huur voor dit huis alsnog 50 kwacha is, een kleine 4 euro, maar voor mijn gevoel is het schandalig om voor de toestand waarin dit huis verkeerd geld te vragen. De dakplaten van het plafond overlappen elkaar niet, waardoor er een enorme gleuf tussen zit en het in het regenseizoen een overstroming in huis is.
Enige voordeel van regenseizoen is wel dat ze gratis water ter beschikking hebben word mij verteld. Want ook water moet hier gekocht worden en met geluk hebben ze water om te koken en te drinken. Maar water om te wassen is er niet, want als er al geld over is, dan is eten noodzakelijk.
Ontzettend dankbaar zijn ze dan ook met het eten wat we meegebracht hebben, waardoor ze de komende week in elk geval 1 keer per dag een klein beetje maispap kunnen eten.

En ik.. ik besef me vooral weer dat ik ondanks alles wat ik mis in Nederland, ik juist vanwege dit soort verhalen hier ben. Dat ik mag meehelpen om een aantal van deze kinderen een beter toekomstperspectief te bieden, door ze te helpen revalideren van diverse klachten, wat anders een grotere invaliditeit zou kunnen geven.

En ten aanzien van al mijn bovenstaande gevoelens aan het begin van dit verhaal, tuurlijk mis ik onze vrienden en familie, maar wat zijn wij, ook hier, nog ontzettend rijk en gezegend vergeleken met al deze andere, minstens net zulke waardevolle mensen. Dan douche ik me nog maar een keer onder een koude douche en trek ik nog maar een extra trui aan als het binnen 13 graden is en steken we de kaarsjes aan, als voor de zoveelste keer de elektriciteit uit valt.